Wielki Piątek

W Kościele Rzymskokatolickim w Wielki Piątek na chwilę zatryumfuje śmierć. Chrystus skonał po strasznych katuszach - to najsmutniejszy dzień w roku. W kościołach wierni czuwają przy grobie Pana, patrzą na odsłonięty krzyż.

Dawniej na wsiach Wielki Piątek był dniem bardziej przejmującym grozą niż w mieście. Starsi nic nie jedli, tylko dzieciom dawano kromkę chleba. Woda w rzekach i strumieniach miała wówczas uzdrawiającą moc. Zwłaszcza ta z "krzyżowych" potoków (przecinających się na kształt krzyża).

W Wielki Piątek niegdyś gospodynie wyrzucały post, którego symbolem był popiół. Popiół rozsypywały na polu, a garnek, w którym go niosły-tłukły. Potem wynoszono z kuchni żur, potrawę spożywaną przez cały post i wylewano go na ziemię. Była to symboliczna zemsta za czterdziestodniowy post. Rozstawano się też ze śledziem - kolejną potrawą wielkiego postu. Uwiązywano go na sznurku, a następnie z wielką radością "wieszano" nad drogą na suchej gałęzi.

Wielki Piątek to dzień strojenia Bożych Grobów w kościołach. Od godziny 13.00 ludzie odwiedzają groby Chrystusa, by adorować Ukrzyżowanego. Przy grobach straż sprawują specjalne służby. Dawniej podczas nabożeństwa wielkopiątkowego wchodzili do kościoła kapnicy (biczownicy), zwani "procesją jerozolimską". Szli boso, na głowach mieli kaptury, na plecach kapy, w ręku trzymali dyscyplinę zakończoną ostrymi haczykami z drutu. Klęcząc lub stojąc smagali swoje plecy tą dyscypliną aż do krwi.

Dziś obrzędy wielkopiątkowe nie są aż tak krwawe, jednak jest to wyjątkowy dzień w roku. Wszystkich Katolików obowiązuje ścisły post: ilościowy i jakościowy, polegający na powstrzymaniu się od spożywania mięsa oraz określający, że raz można najeść się do syta, a dwa razy dla zaspokojenia głodu.