Młodzież z SOSW w Długoborzu wzięła udział w biegu Tropem Wilczym

Dla upamiętnienia Żołnierzy Niezłomnych młodzież z SOSW w Długoborzu, pod opieką Jacka Raciborskiego, wzięła udział w biegu Tropem Wilczym. Trasa prowadziła ze Zbrzeźnicy do wsi Zagroby-Zakrzewo.

Uczniowie Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego im. Świętego Jana Pawła II w Długoborzu, pod opieką nauczyciela Jacka Raciborskiego, we wtorek, 3 marca wzięli udział w biegu Tropem Wilczym ze Zbrzeźnicy do wsi Zagroby-Zakrzewo. 

W tym roku odbyła się 8. edycja biegu Tropem Wilczym. Wzięło w nim udział ponad 75 tys. osób z 370 miast, w tym z 6 miast zagranicznych. Trasa biegu liczyła 1963 metry. Określony dystans biegu związany jest z rokiem śmierci ostatniego żołnierza wyklętego Józefa Franczaka w 1963 roku.   

Najstarszy z braci Dziemieszkiewiczów - Roman działał w NSZ, był komendantem Powiatu NSZ Ciechanów oraz dowódcą oddziału partyzanckiego w Makowie Mazowieckim z siedzibą w Krasnosielcu. Został zamordowany przez żołnierzy sowieckich jesienią 1945 r., kiedy to stanął w obronie napastowanej przez nich kobiety na dworcu PKP Ciechanowie. Drugi brat – Jerzy, za działalność w NSZ został skazany na 7 lat więzienia. 

Mieczysław „Rój” Dziemieszkiewicz to legenda podziemia niepodległościowego. Nakręcono o nim film pt: „Z ziemi słychać lepiej". Urodził się 25 stycznia 1925 roku we wsi Zagroby-Zakrzewo, nieopodal Tabędza. Był synem Adama i Stefanii z d. Świerdzewskiej. Rodzina Dziemieszkiewiczów określana była w materiałach UB jako robotnicza-wyrobnicy, chociaż zaznaczano, że jego ojciec „walczył w szeregach białogwardzistów przeciwko Armii Czerwonej”. Ochrzczony został w Zambrowie w dniu 22 lutego 1925 roku o godzinie pierwszej po południu w Kościele Trójcy Przenajświętszej przez miejscowego proboszcza księdza Aleksandra Misiewicza. 

Wg materiałów Kazimierza Krajewskiego i Tomasza Łubaszewskiego zamieszczonych na stronie www.bbn.gov.pl działalność Mieczysława Dziemieszkiewicza „Roja” i jego spektakularne akcje spędzały sen z powiek władzom bezpieczeństwa. Zaangażowany w konspirację NSZ podczas II wojny światowej. Przymusowo zwerbowany do „ludowego” Wojska Polskiego zdezerterował i aż do śmierci w 1951 r. był postrachem bezpieki i komunistów w pow. ciechanowskim, przasnyskim i pułtuskim. Podczas przeglądania dziesiątek materiałów wytworzonych przez bezpiekę podczas jej wieloletniej walki z „Rojem”, przychodzi skojarzenie, iż był on jednym z najlepszych, najwybitniejszych dowódców antykomunistycznej partyzantki niepodległościowej na Mazowszu i Podlasiu. Bardzo dobrze sprawdzał się jako dowódca oddziału operującego w polu, a także umiejętnie budował sobie zaplecze konspiracyjne. Cechy osobowe Mieczysława Dziemieszkiewicza takie jak wytrwałość i konsekwencja, pewność siebie, wyraźna postawa, hard ducha sprawiały, iż cieszył się dużą popularnością wśród partyzantów i ludności. Tak pisał o nim jego podkomendny w poświęconym mu wierszu w marcu 1948 r.:

Komuniści robili wszystko, by zatrzeć nie tylko dobrą pamięć o komendancie „Roju”, ale w ogóle jakąkolwiek pamięć o nim i jego żołnierzach. Był on jednym z najzacieklej i najbrutalniej atakowanych przez propagandę komunistyczną dowódców podziemia.

Na Mazowszu jego ugrupowanie prowadziło walkę do 1951 roku. UB, aby dopaść „Roja” utworzyło grupę agentów o nazwie „V kolumna”. Na wszelki sposób szukało dojścia do osób związanych z Mieczysławem Dziemieszkiewiczem. Wykorzystując kompromitujące materiały UB, skłoniło do współpracy osobę bezpośrednio stykającą się z „Rojem” - agentkę „Magdę”. Najprawdopodobniej była to narzeczona Dziemieszkiewicza. „Rój” ufał jej bezgranicznie, kilkakrotnie prosił ją o rękę oraz proponował, aby dołączyła na stałe do oddziału. Rodziców „Magdy” aresztowano i skazano na więzienie. Za cenę wolności rodziców, agentka „Magda” miała wydać „Roja”. Po ustaleniu miejsca pobytu na dwóch partyzantów polskiego podziemia komuniści rzucili aż 300 żołnierzy, ale „Rój” i „Mazur” nie mieli zamiaru się poddać „Rój” i jego żołnierze budzili tak wielką obawę wśród funkcjonariuszy resortu, że nawet ciężko ranny partyzant wydawał się im nadal groźny. Ostatnie chwile „Roja” opisał jeden z mieszkańców wsi Szyszki:

Ciała komendanta „Roja” i poległego wraz z nim „Mazura” zostały zabrane przez UB i zakopane w nieznanym dotychczas miejscu. Choć w 1951 roku poległ „Rój” – ale ostatni jego żołnierze nadal trwali na placu boju. Zaplecze społeczne, jakie zbudował sobie „Rój” na Mazowszu, pomimo jego śmierci i masowych aresztowań, jeszcze długo stanowiło poważny problem dla miejscowych władz komunistycznych. W połowie marca 1952 r. szef PUBP w Pułtusku raportował do naczelnika Wydziału III WUBP w Warszawie: 

Znamienne jest to, że w 8 lat po zakończeniu wojny, po okresie krwawego czerwonego terroru i rozbiciu struktur niepodległościowych – mieszkańcy Mazowsza, według oceny przedstawicieli „ludowej władzy”, nadal byli gotowi popierać i wręcz organizować niepodległościową, antykomunistyczną partyzantkę. Na Podlasiu było podobnie. Wg materiałów dostępnych w archiwach jeszcze na początku lat 60 wojewoda białostocki skarżył się do władz w Warszawie, że miejscowa ludność ma większe zaufania do ludzi z lasu niż do władzy ludowej.